பானுமதி மனம் திறக்கிறாள்!

பானுமதி மேலும் கூறினாள்: “ஆகவே கண்ணா, நீர் வரப் போகும் சேதி கிடைத்ததுமே நான் ஆர்யபுத்திரரிடம், உங்களைச் சந்திக்க அனுமதி வாங்கினேன்.  நான் உங்கள் விருந்தாவனத்தின் ஒரு கோபி எனப் பலமுறை கனவு கண்டிருக்கிறேன்.”  ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்ட பானுமதிக்குத் தான் ஒரு அரசகுமாரியாக இராமல், கோபியாகவே இருந்திருக்கக் கூடாதா என்ற எண்ணம் இருப்பதாகக் கண்ணன் நினைத்துக் கொண்டான்.  வெளிப்படையாக துரியோதனனை நேரில் பார்த்துக் கண்ணன்,  “துரியோதனா, நான் இவ்வளவு பயங்கரமான ஆள் என எனக்கே இப்போது தான் தெரிய வந்துள்ளது.  இது தெரிந்திருந்தால் நான் ஹஸ்தினாபுரம் வரவே மிகவும் யோசித்திருப்பேனே.  வந்திருக்கவே மாட்டேனே!”  என்றான் கண்ணன். 

அதற்கு துரியோதனன், “ஓ, இவள் என்னை மிகவும் தொந்திரவு செய்கிறாள்.  அதுவும் நீ வரப் போவதைத் தெரிந்து கொண்ட பின்னர் இவளது தொந்திரவு மிகவும் அதிகம் ஆகிவிட்டது.  உன் வீர, தீர சாகசங்களைத் தவிர்த்து வேறெதுவும் பேச மறுத்துவிட்டாள்.   நீ சிறுவனாக இருந்தபோது மிகவும் மகிழ்ச்சியுடன் ஆடிப்பாடிக் களித்திருக்க வேண்டும் கண்ணா,  வீடுகளுக்குள்ளாக இருக்கும் பெண்கள் கூட உன்னை நினைத்தால் பைத்தியமாகி விடுகின்றனரே!  என்னப்பா மாயம் இது!” என்றான்.

“ஆர்யபுத்திரரே, வாசுதேவனிடம் நான் பேசுகிறேனே.  என்னைப்பேச விடுங்கள்.  இத்தனை நாட்களாக நீங்கள் தானே அவருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தீர்கள்.  பின்னால் எனக்கு வாசுதேவனிடம் பேசுவதற்கு இதைப் போன்றதொரு சந்தர்ப்பம் வாய்க்குமோ, வாய்க்காதோ!  வாசுதேவா, நீர் உன் கோபியரை நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறீரா அல்லது அடியோடு மறந்துவிட்டீரா?”  பானுமதிக்குத் திடீரென சந்தேகம் வந்தது.

“என்னால் அவர்களை எப்படி மறக்கமுடியும் இளவரசி!  அவர்கள் என் வாழ்வின் ஒரு பகுதி.  என் ஜீவனின் ஒரு அங்கம்.” என்றான் கண்ணன் தன் கண்களால் தொலைதூரத்தில் பார்த்துக் கொண்டு.

“அப்படியா?  எனில் நானும் அந்த கோபியரில் ஒருத்தியாக ஆகி விட்டால்?  வாசுதேவா!  நானும் உன் வாழ்க்கையின் அங்கமாகிவிடுவேன் இல்லையா?”  பானுமதி கேட்டாள்.  அவள் பேச்சு மும்முரத்தில் கிருஷ்ணனை மரியாதையாக அழைப்பதை விட்டு விட்டாள்.  கிருஷ்ணன் அவளிடம், “இளவரசி, நீங்கள் ஏன் கோபியாக வேண்டும்!  நீங்கள் கோபியாக முடியாது.   இந்த அஸ்தினாபுரத்துப் பட்டத்து இளவரசனின் பட்டத்து இளவரசி நீங்கள்.   ஒரு நாள் இந்த மாபெரும் சாம்ராஜ்யத்தின் பட்ட மஹிஷியாக ஆகப் போகிறீர்கள்.” என்றான் கண்ணன்.  வேடிக்கை செய்யும் குரலில் கண்ணன் பேசினான்.  ஆனால் பானுமதியோ அதை லட்சியமே செய்யவில்லை.  “ என் பேச்சை ஒதுக்கிவிட்டு வேறு பேச்சுக்கு மாறாதீர்கள்.” என்றவள் தன் உதடுகளைக் கொஞ்சலாகப் பிதுக்கிய வண்ணம் மேலும் கூறினாள்:  “ நான் ஒரு பட்டமஹிஷியாக ஆவேனோ என்னமோ எனக்கு அது பற்றித் தெரியாது.  ஆனால், இந்த உலகம், இந்த மலைகள், செடிகள், கொடிகள், அதில் பூக்கும் பூக்கள், இவை மிகப் பிடிக்கும்.  இந்த அரண்மனையின் அழகிய பூந்தோட்டத்துப் பூக்களின் நறுமணங்களுக்கு நடுவே வீடு கட்டிக் கொண்டு அந்த சுகந்தங்களை நுகர்ந்து கொண்டு வாழ விரும்புகிறேன்.  ஆடலும், பாடலுமாக இனிமையானதொரு வாழ்க்கையையே விரும்புகிறேன்.  வாசுதேவா, விருந்தாவனத்தில் உன் வாழ்க்கை அப்படித் தானே நடந்தது!  ஆம், அப்படித் தான் கேள்விப் பட்டேன்.  உன் புல்லாங்குழலின் இனிமையான இசையைக் கேட்டுவிட்டு கோபியர் எல்லாம் தங்கள் வேலைகளைக் கூட மறந்து உன்னைத் தேடி ஓடோடி வருவார்களாமே!  அவ்வாறே நானும் ஒரு கோபியாக வர விரும்புகிறேன்.”

சிறு குழந்தை போலப் பேசிய அவள் பேச்சுக்கள் கண்ணனுக்குச் சிரிப்பை வரவழைத்தன.  அவன் முகத்தில் ஹஸ்தினாபுரம் வந்ததில் இருந்து இத்தனை நாட்களாகக் காணாத அந்தப் பழைய மயக்கும் சிரிப்புக் காணப்பட்டது. துரியோதனனைப் பார்த்து, வேடிக்கையாக, “துரியோதனா, என்னப்பா இது?  நீ இன்னமும் கவனமாக இருக்க வேண்டும் போலுள்ளதே!  இவள் உன்னை விட்டு விட்டு என்னுடன் வந்துவிடப் போகிறாள். எச்சரிக்கை!”  என்றான் கேலியாக.

“ஓ, ஓ, இவள் ஒரு வாயாடி.  எப்போதும் பேசிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும்.  அவள் பேச்சுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்காதே கிருஷ்ணா!   பகல் முழுவதும் பேசுவது போதாது என நினைத்து இரவில் தூக்கத்திலும் இப்படித் தான் பேசிக் கொண்டிருப்பாள்.  நகைப்புக்கு இடமாகும் விஷயங்களைக் குறித்தே பேசுகிறாள்.  திடீரென ஒரு நாள் அவள் பைத்தியமானால் ஆச்சரியப் பட முடியாது!”  மிகச் சாதாரணமாக இதைக் கூறிய துரியோதனன், பெரிய குரலில் சிரித்தான்.  உள்ளூர வருந்திய பானுமதி வெளியே அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல், போலியான திகிலுடன், “நான் பைத்தியமா!  இதோ பார், வாசுதேவா!  என்னைப் பார்த்தால் அப்படியா தோன்றுகிறது!” என்று மேலும் தொடர்ந்தாள்.  அவள் மேலே தொடர்ந்து பேசியதைக் கவனித்த கிருஷ்ணனுக்கு பானுமதிக்கும் வலுக்கட்டாயமாக மதுவைப் புகட்டி இருப்பார்களோ எனத் தோன்றியது.

“நான் பைத்தியம் இல்லை வாசுதேவா!  இதோ இந்த மனிதர் தான் பைத்தியம்.  அதிலும் தான் சக்கரவர்த்தியாக வேண்டும் என்ற பைத்தியம்.  எப்போதும் இவர் சிந்தனையில் தான் பட்டத்து இளவரசனாகவும், பின்னர் அரசனாகவும் ஆக வேண்டும் என்ற நினைப்புத் தான்.  அதற்காக இந்த மனிதனைக் கொல்ல வேண்டும்; அந்த மனிதனை நாட்டை விட்டுத் துரத்த வேண்டும் எனத் திட்டங்கள் போடுகிறார்.  இதற்காக இவருடைய மாமா சகுனியிடமும், ஆருயிர் நண்பர் கர்ணனிடமும் ரகசியப் பேச்சு வார்த்தைகள் நடத்துகிறார்.  மூவரும் கலந்து என்னதான் பேசுவார்களோ!  எப்போதும் யாரானும் ஒருத்தரை ஒழிக்கவோ, அழிக்கவோ திட்டங்கள்.  வேறு விஷயங்களே பேசுவதற்கு இல்லையா என யோசித்து யோசித்து அலுத்துவிட்டேன்.  எல்லாம் வல்ல அந்த மஹாதேவனுக்குத் தான் தெரியும்.  இவர் என்றைக்காவது இதயபூர்வமாக என்னிடம் ஒரு வார்த்தை அன்பாகப் பேசியோ, அல்லது என்னைப் பார்த்துக் காதலுடனோ, அன்புடனோ புன்னகையாவது புரிந்திருப்பாரா?  சந்தேகமே!  நானும் எதிர்பார்த்து அலுத்துவிட்டேன்.  இப்போது சொல் வாசுதேவா, யார் பைத்தியம்!  நானா? இல்லை, ஆர்யபுத்திரரா?”  மூச்சுவிடாமல் பானுமதி பேசி நிறுத்தினாள்.  துரியோதனன் அளவுக்கு மிஞ்சிக் குடித்திருந்தாலும் நிதானத்தை இழக்கவில்லை.  ஆனால் இந்த பானுமதியைக் கொஞ்சம் போல் குடிக்க வற்புறுத்தியதற்கு இவள் இவ்வளவு உளற ஆரம்பித்துவிட்டாளே.  இவளை மேன்மேலும் பேசவிட்டால் தனக்கு ஆபத்து நேரிடுமே.  துரியோதனன் கலவரமடைந்தான். 

“வாயை மூடு, பானுமதி!” என்று அவளை அதட்டினான்.